خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی جانسوز.

 هر طرف می سوزد این آتش،

 پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود. 

من به هر سو می دوم گریان،

 در لهیب آتش پر دود؛  

وز میان خنده هایم تلخ،

  و خروش گریه ام ناشاد،

از دورن خسته ی سوزان،

می کنم فریاد ، ای فریاد ! ی فریاد! 

خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی بی رحم.

 همچنان می سوزد این آتش ،

نقشهایی را که من بستم به خون دل،

 بر سر و چشم در و دیوار ،

در شب رسوای بی ساحل. 

وای بر من ، سوزد و سوزد

 غنچه هایی را که پروردم به دشواری،

در دهان گود گلدانها ،

روزهای سخت بیماری 

از فراز بامهاشان ، شاد ،

دشمنانم موذیانه خنده های فتحشان بر لب،

بر من آتش به جان ناظر . 

در پناه این مشبک شب . 

من به هر سو می دوم ،

 گریان ازین بیداد. 

 می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد! 

 وای بر من ، همچنان می سوزد این آتش 

آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان؛

و آنچه دارد منظر و ایوان. 

 من به دستان پر از تاول 

این طرف را می کنم خاموش،

وز لهیب آن روم از هوش؛

ز آندگر سو شعله برخیزد ، به گردش دود. 

 تا سحرگاهان ، که می داند، که بود من شود نابود. 

 خفته اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر،

 صبح از من مانده بر جا مشت خکستر ؛ 

وای ، ایا هیچ سر بر می کنند از خواب،

مهربان همسایگانم از پی امداد ؟ 

سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد . 

می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد!